Ik heb altijd gehouden van de zgn. pre-war blues. Vandaag een kort stukje over een reus in het Blueslandschap, Reverend Gary Davis.
Geboren in South Carolina, werd hij blind op jonge leeftijd. Hij leerde op een rudimentaire manier gitaar spelen met alleen zijn duim en zijn wijsvinger. Toch wist hij een verbluffende techniek te ontwikkelen. Hij speelde niet alleen blues, maar ook Ragtime en gospelsongs. Hij speelde een unieke mix van al deze stijlen.
In de midden twenties emigreerde hij naar Durham, North Carolina waar hij samenwerkte met Blind Boy Fuller. Hij maakte ook zijn eerste opnamen hier in Durham in de jaren 1935 en 1936.
In de jaren veertig ging de bluesscene achteruit in het Zuiden en emigreerde hij naar New York, waar hij bekend geraakte als de “Harlem Street Singer”, de persoon die je moest gezien hebben wilde je kunnen zeggen dat je gitaar kon spelen.
Zijn grootste successen kende hij wanneer hij rond de zestig was met songs als “Candy Man” , “Cocaine blues”, en instrumentals als “Buck’s Dance”, en “I didn’t want to join the band”.
Zijn reputatie als leraar was enorm. Een hele rits van folkies uit begin zestiger jaren was zijn leerling. De voornaamste zijn : Stefan Grossman, Jorma Kaukonen, Dave Van Ronk, e.a. (o.m. de jonge Dylan)
Hij speelde op verschillende folkfestivals o.m. het legendarisch Folkfestival van Newport (1959, 1965, 1967 en 1968)
Hij werd Baptist Minister gewijd en verdeelde zijn laatste jaren tussen God en de Gitaar.
Hij stierf in op 5 mei 1972 aan een hartaanval. Hij was op weg naar een optredenin Newtonville in New Jersey. Hij overlijdtenkele uren laterin het William Kessler Memorial Hospital in Hammonton, New Jersey. Hij werd 76 jaar.
Zoals iedereen die iet of wat gitaar kan spelen had ik de nummertjes van de reverend leren kennen via Stefan Grossman.
Geboren in South Carolina, werd hij blind op jonge leeftijd. Hij leerde op een rudimentaire manier gitaar spelen met alleen zijn duim en zijn wijsvinger. Toch wist hij een verbluffende techniek te ontwikkelen. Hij speelde niet alleen blues, maar ook Ragtime en gospelsongs. Hij speelde een unieke mix van al deze stijlen.
In de midden twenties emigreerde hij naar Durham, North Carolina waar hij samenwerkte met Blind Boy Fuller. Hij maakte ook zijn eerste opnamen hier in Durham in de jaren 1935 en 1936.
In de jaren veertig ging de bluesscene achteruit in het Zuiden en emigreerde hij naar New York, waar hij bekend geraakte als de “Harlem Street Singer”, de persoon die je moest gezien hebben wilde je kunnen zeggen dat je gitaar kon spelen.
Zijn grootste successen kende hij wanneer hij rond de zestig was met songs als “Candy Man” , “Cocaine blues”, en instrumentals als “Buck’s Dance”, en “I didn’t want to join the band”.
Zijn reputatie als leraar was enorm. Een hele rits van folkies uit begin zestiger jaren was zijn leerling. De voornaamste zijn : Stefan Grossman, Jorma Kaukonen, Dave Van Ronk, e.a. (o.m. de jonge Dylan)
Hij speelde op verschillende folkfestivals o.m. het legendarisch Folkfestival van Newport (1959, 1965, 1967 en 1968)
Hij werd Baptist Minister gewijd en verdeelde zijn laatste jaren tussen God en de Gitaar.
Hij stierf in op 5 mei 1972 aan een hartaanval. Hij was op weg naar een optredenin Newtonville in New Jersey. Hij overlijdtenkele uren laterin het William Kessler Memorial Hospital in Hammonton, New Jersey. Hij werd 76 jaar.
Zoals iedereen die iet of wat gitaar kan spelen had ik de nummertjes van de reverend leren kennen via Stefan Grossman.
Ik heb de Reverend gezien op het Bilzen festival van 1971, in moeilijke omstandigheden. Elton John was aangekondigd als de top of the bill maar liet het op het laatste momentje afweten. Net op dat moment beklom een bejaarde man het podium en zette zich zonder veel poeha achter de microfoon.
Wat volgde was genoeg om een wolkenkrabber te laten instorten. Een oorverdovende stilte gleed over de wei van Bilzen en de Reverend zong, een half uurtje maar, maar genoeg om een onwisbare indruk na te laten.
Wat volgde was genoeg om een wolkenkrabber te laten instorten. Een oorverdovende stilte gleed over de wei van Bilzen en de Reverend zong, een half uurtje maar, maar genoeg om een onwisbare indruk na te laten.
Civil War March
Candy Man
Maple Leaf Rag
Cincinnati Slow Drag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten